MÜEBBET KRİZALİT Özcan Ergüder’in Öykücülüğü

Türk öykücülüğünün "altın çağı”, "gelenekten kopuş çağı”olarak nitelendirilen 1950 kuşağı öykücüleri arasında değerlendirilen Özcan Ergüder (1929-2014), 1950’lerde özgün ve dikkate değer öyküler yazsa da bu kuşağın diğer öykücüleri kadar bir ilgi ve tanınırlığa ulaşamadı. Ergüder’in öykücülük uğraşının bütün verimleri, terekesinden çıkan ve süreli yayınlarda kalmış ondört öyküsüyle birlikte 2019 yılında Maskeli Balo ve Diğer Öyküler adıyla yeniden yayımlandı. Maskeli Balo’daki dokuz öyküyü "Diğer Öyküler”le birlikte okumak, yazarın öykü anlayışı hakkında şu ana kadar yapılan değerlendirmelerin ötesine geçebilmek için yeni bakış açılarına ve yorum imkânlarına kapı aralayabilir. Nitekim Maskeli Balo, terekesindeki ve süreli yayınlarda kalmış öyküleriyle bir arada incelendiğinde "efsane yazar” söylemi etrafında Ergüder’in öykücülüğüne ilişkin şimdiye kadar yapılan değerlendirmelerin kapsamlı ve kuşatıcı olmaktan görece uzak olduğu daha iyi anlaşılacaktır. Yazdıklarına ve yazmak istediklerine bakınca, Ergüder’in öykücülüğünü, yoğun gazetecilik ve basın hayatının basıncı altında soluksuz kalarak tamamlanamamış, çok istense de bir daha dönülememiş nitelikli bir arayış ve çaba olarak değerlendirmek daha makul bir yaklaşım olacaktır. Bu arayış ve çaba ise kozasını çok istese de çatlatamayan, bu yüzden krizalit evresinde kalan bir kelebek imgesini çağrıştırır.