AHMED B. SÜLEYMAN EL-ERVÂDÎ HAYATI, ESERLERİ, TASAVVUFÎ GÖRÜŞLERİ

Ahmed b. Süleyman el-Ervâdî (v. 1858), Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî’nin (v. 1827) sonuncu halifesi ve aynı zamanda yetiştirdiği halifeleriyle Hâlidiliğin birçok bölgeye yayılmasına vesile olan Ahmet Ziyâeddin Gümüşhânevî’nin (v. 1893) de şeyhidir. Çok sayıda tarîkattan icâzetli, İslami ilimlere hâiz ve Trablusşam müftülüğü yapmış olan Ervâdî, 120’den fazla eser telif etmiştir.

Ervâdî, eserlerinde ehl-i sünnet itikadının sadık bir savunucusu, dört

mezhep imamının görüşleri doğrultusunda şeriata bağlı bir hayat sürmeyi

özellikle vurgulamış, her fırsatta Devlet-i Âliyye-yi Osmaniyye’ye bağlılığını ve muhabbetini belirtmiş, devletin bekâsı için dua etmiştir. Ervâdî, Trablusşam’da ve İstanbul’da irşat faaliyetlerinde bulunmuştur. Hâlidîlik ile Ekberî düşünceyi mezcetmiş, İbnü’l-Arabî (ö. 638/1240) ile özdeşlenen vahdet-i vücûd düşüncesi ile yakından ilgilenmiş ve geniş izahlarda bulunmuştur. Red, inkâr, çatışma ve kaosla işi olmamıştır. İhya ve inşa edici bir tarzda toplumla iç içe olmuştur. Ehl-i sünnet çizgisinde İslam dinin güzelliklerini insanlara öğretmeye çaba göstermiştir…